V Błękitna Lilia - Czy cos dla ciebie znacze.

Shi: Wchodzimy dziś na nasz blog...
Nobi-chan: ...patrzymy...
Rini: ...a tu...
Uzu: ...dokladnie i aż...
Anne: ... 2,500...
Sanini: ...odwiedzin!
Mrs. N.: Stokrotne dzięki faskawcy
Kuroshi: A teraz ^////^
Wszystkie: ROZDZIAŁ!

/Rini/

 - Rin, Yukio, proszę wróćcie z nami do Gehenny! Naucze was jak tam żyć, jak posługiwać się płomieniem. Ja już się nauczyłam tego. Nawet nie wyobrażacie sobie jaka Gehenna jest piękna!
 - Rini, ja...
 - Nii-san! Nie rób tego!
Czułam jak zalewa mnie krew.
 - Niby dlaczego miałby cię posłuchać... braciszku? - spytałam.
Yukio wzdrygnął się delikatnie gdy usłyszał ostatnie słowo.
 - Nie nazywaj mnie tak. - powiedział.
 - Przestań, Yukio. - powiedział spokojnie Rin
 - Ale...
 - Mimo wszystko jest naszą siostrą. Mamy tą samą matkę i tego samego ojca. Nie możemy nic poradzic na to, kim jesteśmy. Na to, że jesteśmy dziećmi szatana.
 - Rin, czy to znaczy, że...
 - Nie. - powiedził. A ja poczułam łzy, które zbieały mi się w oczach. - Zostaje w Assiah. Nie chce iść i nie pójde. Jeśli kochasz swojego ojca to go chroć przedemną. On już nie jest dla mnie tym kim powinien.
Nastała chwila ciszy.
 - Czy ty wiesz? - spytałam. - Czy ty wiesz ile poświęciłam by się tu dostać? By was znaleźć? CZY COŚ DLA CIEBIE ZNACZE! - krzyknęłam, a mój płomień powiększył się i stał się bardzo gorący od wściekłości, która mnie opanowała...
/Rin/
W jej oczach pojawił się chaos. Złość sprawiła, że jej płomień przejął nad nią kontrolę. Jej ogon zamachał po czym skoczyła na mnie. Jej paznokcie stały się ostre jak noże i z łatwością by mnie przecieły. Otworzyłem miecz. Mój ogień zaślnił w ciemnościach nocy. Zatrzymalem Rini wierzchnią stroną miecza zanim nie żuciła mi się do gardła. Z jej gardła wyszedł straszny ryk. Odepchnąłem ją od siebie. Poczółem dziwne ukłucie czując jak płomień zaczyna przejmować nademną kontrole.
~Kuso! Trzeba się pośpieszyć...~ pomyślałem.
Rini ponowiła atak. Złapałem ją i uderzyłem w głowe tak by straciła przytomność. Płomienie zniknęły z jej ciała. Po chwili moje zrobiły to samo gdy tylko Kurikara znalazła się w pochwie. Wziąłem moją siostrzyczke na ręce i oddałem Amaimonowi.
 - Zajmij się ją. - to była bardziej prośba niż rozkaz.
 - Dobrze.
Po jego słowach za nim pojawiła się brama do Gehenny. Demon skierowął się do środka. Nagle w bramie pojawił się mężczyzna o białych włosach i błękitnych oczach. Popatrzyl na mnie i na Yukio smutnym wzrokiem poczym razem z Amaiomonem, Rini i samą bramą zniknął.
Zamknąłem oczy. Moje ciąło ogarnęła senność. Poczułem jak upadam na ziemię.

/Amaimon/

Gdy miałem przejść przez brame w niej, jakby witając nas pojawił się ojciec. Po chwili brama się za nami zamknęła.
 - Witaj Amaimonie. - przywitał się białowłosy
 - Witaj Kōtei no Gehenna (cesarz Gehenny) - odpowiedziałem
 - Nie bądz taki oficjalny. - powiedział Szatan
 - Ale tylko Ao mogą... - zacząłem, ale mi przerwał.
 - To stare zasady starych cesarzy. - niebieskookiego powoli zaczęło denerwować moje zachowanie.
 - Wiem, mimo wszystko nie chce się narażać Ao no Honō (błękitny płomień) - odparłem
 - Sokka. - westchnął. Najwyraźniej stwierdził, że drążenie tego tematu jest bezsensowne.
 - Zaniose Ao no Yuri-hime do jej komnat.
 - Dobrze. Wróć później do Ashiny i daj to Mephisto. - powiedział białowłosy. Podając mi koperte.
 - Co to? - spytałem
 - List. - powiedział i uśmiechnął się łobuzersko. No tak oto-sama zebrało się na żarty

/Bon/

 - Patrzcie, budzi się! - usłyszałem krzyk Renzo.
 - Bon choć! Rin się obudził! - tym razem Shiemi.
Czułem jak moje nogi stają się ciężkie. Wcześniej myślałem, że jak tylko się obudzi to odrazu do niego pobiegne i się na niego wydre, a teraz...
...pustka.
Podobnie chyba czuł się Konekomaru. Co z Renzo? Nie rozumiem go. Wszyscy trzej jesteśmy z rodzin, które straciły swoich bliskich w błękitną noc. Zacisnąłem pięści. Jak mam mu wybacyć.
Niewiedziałem ile tak siedziałem. Nagle poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu.
 - Hej - usłyszałem JEGO głos - Trzymasz się? - spytał, a ja zastygłem. - Przepraszam. Mimo wszystko, choć nieświadomie, dobrowadziłem do wielu złych rzeczy w twoim życiu. - westchnął. Wydawało mi się, że się uśmiechnął, ale nie byłem pewny, bo nadal nie potrafiłem się do niego odwrócić.
Poczułem, że dotyk na moim ramieniu znika.
/Rin/
Obudziłem się. Zobaczyłem nad sobą różową czupryne Renzo(właściwie to tylko w anime jest różowa. Na okładce tomu 6 widać, że jest ruda). Chyba coś krzyknął. Po chwili usłyszałem też głos Shiemi. Nie kontaktowałem jeszcze, więc nie byłem w stanie zrozumieć tego co mówią.
Po chwili zamazany obraz wyostrzyl się, a i słuch wrócił do normy. Oprócz Renzo i Shiemi siedziała tu też Izumo i moj braciszek.
 - Rin! - krzyknęła Shiemi. Chyba chciała coś jeszcze powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.
 - Chyba czas na wyjaśnienie wszystkiego, huh? - wątpie aby mój brat już to zrobił.
Wstałem i podeszłem do drzwi. Właśnie się zorientowałem, że znajdowałem się w szpitalnej części Akademy True Cross. Ciągle byłem w tych samych ciuchach, a za oknem bylo ciemno, więc mineło zapewne najwyżej pare godzin odkąd straciłem przytomność. W sali obok na pożłkniałej kanapie siedział Bon, w końcie na fotelu kulil się Konekomaru.
 - Nie przejmój się nimi. - szepnął mi różowowłosy. - Przejdzie im.
Podeszłem do Bona, który najwyraźniej ie kontaktował i polożyłem mu rękę na ramieniu i powiedziałem:
 - Hej Trzymasz się? Przepraszam. Mimo wszystko, choć nieświadomie, dobrowadziłem do wielu złych rzeczy w twoim życiu. - westchnąłem i zdjąłem ręke z jego ramienia. Usiadlem na drugim z foteli, który stał po drugiej stronie pokoju. W sali byli już wszyscy: Shiemi, Bon, Izumo, Renzo, Konekomaru i Yukio, który po chwili oparł się o stół obok mnie.
 - Jak wiecie... - zacząłem. - Urodziliśmy się, ja, Yukio i... - ostatnie ledwo pszesło mi przez gardło - Rini, 27 grudnia 1995. W błękitną noc. ej nocy, jak każdy z was zapewne wie, urodziły się nowe dzieci Szatana. Tego to dnia bóg Gehenny zaatakował niewinnych ludzi szukając sobie ciała by móc spokojnie zająć się swoją wybranką i nowonarodzonymi dziećmi. Tymi dziećmi byliśmy my. Jestem Rin Okumura i jestem synem Szatana boga Gehenny i ludzkiej kobiety. Mam brata i siostre. Ja i ona odziedziczyliśmy moc naszego ojca - błękitny plomień. Jedynie Yukio go nie posiada. Jedyne co chciałem teraz zrobić to przeprosić was.

/Rini/

 - Rin! Yukio! - krzyknęłam gdy obudziłam się z koszmaru. Rozejżałam się byłam w moim pokoju. W moim domu. W Gehennie.
 - NIEEEEEEEEEEEEEEE! - z mojego gardła wydarł się ryk bólu. Nagle brama otwożyla się a do sirodka wszedł ojciec.
 - Rini? - spytał.
 - Wstałam z mojego posłania i żuciłam mu się na szyję (Rini: na szyję, NIE do gardła.) - Oto-sama!
 - Już cichutko moja mała hime (ksieżniczka) Jestem przy tobie.
 - Nie udało mi się! NIE UDAŁO MI SIĘ SPRAWIĆ BY WRÓCILI RAZEM ZE MNĄ! DLACZEGO! - ojciec obioł mnie ramieniem i pozwolil mi się wypłakać.

P.S.: Rini: mój pokój znajduje się w ogrodzie do którego prowadzi brama. Oto on (w nocy):

Śliczny, nie?

A to oto-san i hahue + moi bracia